Over Henk Jan 

 

KORTE LEVENSSCHETS

Omdat mijn vader predikant werd in Batavia, verhuisden hij, mijn moeder en mijn zuster Annelies naar het voormalig Nederlands-Indië. Daar werden mijn oudste broer en ik geboren.
Een deel van de oorlog heb ik dan ook doorgebracht in een Japans concentratiekamp, dat was in Tjideng, een woonwijk in Batavia.
In 1946 kwamen we uiteindelijk in Nederland aan.
Omdat mijn vader ernstig ziek leek te zijn, mochten we zes weken op vakantie naar Adelboden in Zwitserland. Die zes weken blijken steeds weer levenslang te zijn - ik voel me nog steeds een Zwitser en ik heb ook bijzonder goede vrienden in Zwitserland, waardoor ik zelfs het dialect goed beheers.

We moesten terug naar Nederland, waar ik enkele scholen heb mogen bezoeken om uiteindelijk op de Hervormde Kweekschool in Amsterdam te komen.
Ik wilde geen onderwijzer worden, maar verslaggever - mijn belangstelling had vooral de oorlogsverslaggeving om zo de waanzin van de oorlog onder de aandacht van de mensen te brengen.
Het mag duidelijk zijn: ik ben onderwijzer geworden, om zestig jaar later bij mijn promotie te memoreren dat ik eigenlijk mijn hele leven lang verslaggever van menselijke waanzin ben geweest. Het onderwerp van mijn promotie ging dan ook over benoemingsproblemen tengevolge van zeer ernstige traumaterende ervaringen.

Na de kweekschool heb ik op enkele scholen gewerkt. Ik noem ze niet allemaal, omdat er vele waren voor slechts enkele uren tot een paar dagen.
Als opvulling tot de militaire dienst heb ik drie maanden op de Watergraafmeerse Schoolvereniging in Amsterdam gewerkt. Ik viel in voor een tweede klas (tegenwoordig heet dat groep vier) en ik heb daar een vervolgverhaal verteld.
Omdat ik niet wist hoelang ik uiteindelijk zou blijven, was het ook voor mij spannend om te ontdekken hoe het verhaal zou eindigen. De onderwijzeres waar ik voor inviel had haar rechterpols gebroken, net toen ze voor haar rijexamen opging.
Uiteindelijk duurde het verhaal drie maanden. Het ging over een meisje dat een avontuurlijke zwerftocht maakte.
Na de dienstplicht kwam ik voor bijna een jaar op de Oranje Nassauschool in Amsterdam-Noord. Van september 1966 tot begin januari 1967 had ik geen klas. De reden hiervoor was nogal platvloers - ik was een van de vele boventalligen op die school.
Daarna kreeg ik een vierde klas (tegenwoordig heet dat groep zes) en daar heb ik het vervolgverhaal nieuw leven ingeblazen.
Omdat ik vanwege onvrede met het beleid mijn ontslag had genomen, ben ik via een sollicitatie bij de 1ste gemeentelijke school voor hno aan de Polderweg in Amsterdam terechtgekomen.
Daar heb ik van 1967 tot juni 1975 gewerkt. Naarmate ik er langer werkte, merkte ik hoe leuk en boeiend het onderwijs kan zijn. Met verschillende oud-leerlingen heb ik nog steeds contact. De laatste drie jaar stond vooral in het teken  van leerlingbegeleiding, inclusief studielessen.